فیلم سینمایی خارجی

صدها فیلم سینمایی سالانه در هالیوود تولید می شود هالیوود به عنوان بزرگترین شهر سینمایی جهان، هرسال در سبک های مختلفی فیلم تولید می کند اما در سالهای اخیر ، بالیوود در میزان تولید فیلم ، گوی سبقت را از هالیوود ربوده است.

احساس و خیالپردازی جزء لاینفک جامعه شرقی بوده و هست.  ما ایرانیان هم از این قاعده مستثنی نبوده و نیستیم. در این جوامع هرگاه در دنیای واقعی به آمال و آرزو هایمان نرسیده ایم دست به دامن کلک خیال شده و به آنجا برده ما را که عقابم نمی برد. این نکته در ادبیات ما در شعرها و مراسم مذهبیمان نمود دارد و جلوه بیشتری داشته است.

هرچند نمی توان نسخه قطی برای رد و یا تائید این نکته پیچید. و آن را مذمت و یا نکوهش کرد. چرا که عالم خیال تنها جایی است که فاقد هر گونه حصار و دیوار و مرز و محدودیت است. و بقول ریاضیدانان از منفی بی نهایت تا مثبت بی نهایت آن هم در چهار جهت گسترده است .

اما جامعه و فرهنگ هند خود چیز دیگری است. در این فرهنگ اصل خیال است و فرع واقع. در این جامعه اوج خیالپردازی وجود دارد و به جایی می رسد که تا مرز حماقت پیش می رود و دیگر نشانی از واقعیت نمی توان یافت. چه بسا سخت ترین آلام را با پرواز دادن اندیشه به سوی بیکران قابل تحمل می باشد. و شاید  تنوع و تکثر مذاهب و فرهنگ های مختلف در این کشور و کشورهای جداشده از آن به خاطر همین پرواز ذهن و اندیشه می باشد. و شاید به این علت باشد که انواع ریاضت ها و رکوردهای مرتاضی و جمبل و جادو و اعمال خارق العاده در هندوستان در حد اعلی وجود دارد.

اوج این خیال پردازی ها در سینمای هند است . یعنی جایی که در آن اضداد به راحتی با هم جمع می شوند و مصادیق غیر واقعی به راحتی تبدیل به واقع می شوند و جالبتر اینکه صنعت سینمای هند که رکورد دار تولید فیلم در دنیا می باشد مملو از این تفکر است. در این سینما داستانهای شاهزاده و گدا و پولدار و فقیر و خیر و شر و به طور کلی خوب و بد به وفور دیده می شود. و جالبتر اینکه با وجود تکرار مکرر این مضامین در فیلمهای مختلف ولی چه بسا پسرکی فقیر و گرسنه شب را با هم ذات پنداری با آرتیست محبوب خود که یکشبه از فرش به عرش رسیده است ، به صبح می رساند و احساس گرسنگی هم نمی کند! و این است و این است معجزه و قدرت تورم خیال!

در این سینما کاراکتر متوسط وجود ندارد. انسانها یا خود شر هستند و یا خود خیر. به بیان دیگر بدیها در نهایت اوج هستند و خوبیها هم در آخر خوبی.

اما فیلم میلیونر زاغه نشین را شاید یک استثنا بدانیم. فیلمی که در آن بعضی مسائل و مشکلات این جامعه بصورت عریانتر و واقعی تر بیان شده است. و این شاید به خاطر کارگردان و تهیه کننده غیر هندی فیلم باشد و یا شاید هم نشانه ای از تغییر رویکرد صنعت سینمای هند. هرچند وقتی که بر عمق موضوع تمرکز کنی باز رگه هایی از همان سینمای همیشگی را می توانی بیابی. و این شاید غیر قابل اجتناب باشد. چرا که کار کردن در آن بستر ناخواسته داستان را به سمت همان به اصطلاح هندی بازی های همیشگی می برد.

ولی با این اوصاف این فیلم را فیلمی قابل تامل دیدم که ارزش دیدن داشت.