دیشب حدود ساعت 2 وقتی که همه خوابیده بودند و سکوت بر فضای خونه حاکم شده بود، من مشغول کشیدن نقاشی بودم.
بعد از سالها دست به قلم مو و رنگ برده بودم و با چهار رنگ اصلی( قرمز.زرد.سفید.آبی) دنیایی از رنگها رو روی تختهء سفید پالت می ساختم... وقتی با همه وجود ،ظرافت و دقتی رو که در خود سراغ داشتم جمع می کردم تا یه رنگ بنفش کم حال رو بین خطوط طراحی شده یه گل کوچک صحرایی جای بدم و در واقع به اون خطوط سیاه بی جان به نوعی جان ببخشم، چنان احساسی داشتم که قابل توصیف نیست...و این همون « لذت نقاشی » است.
امروز صبح وقتی به تصویری که دیشب تو نور اتاق خلق شده بود نگاه کردم دوباره از این همه رنگ و زیبایی لذت بردم...نه...این خودستایی نیست! در واقع نوعی خود شناسی و ... می دونید احساسی که بعد از این همه سال دوری از رنگ و قلم مو و بوم دارم چی بود؟
این که آیا من به این استعداد «هرچند جزئی و کوچک » خدادادی در وجودم ،ظلم نکردم؟!!!
یا این حس، که استعداد نقش آفرینی در من یک خلقت کوچک و ذره ای از آفریده های خداست
،پس...
اکنون خدای من تو چه بزرگی چه توانا و هنرمندی« تو خدایی و تنها به تو زیبد خدایی»
همین فکرها منو برد به دوران تجرد و کلاس یه ماهء نقاشی که در فاصله سال چهارم تا رفتن به دانشگاه طی کردم و استاد نقاشی رو کمی دلخور کرده بودم! « چون طبق نظر خود استادبرای شروع در دوره یه ماهء مداد رنگی ثبت نام کردم که هزینه ثبت نامش کم بود ولی در عرض 2 هفته باز با نظر خودش ،رنگ و روغن کار کردم »بگذریم...
حرفم
این بود که اون سالها(حدود 68-69) بقدری وقت آزاد داشتم که گاهی صبح تا
ظهر توی اتاقم مشغول کشیدن نقاشی بودم...هر ساعتی، اراده انجام هر کاری رو
می کردم برام میسر بود.اما الان سالهاست که تمام وجودم
اشتیاق شرکت تو یه کلاس نقاشی شده و هر سال به دلم وعده سال بعدی رو می
دم! در واقع خودم رو گول می زنم...قصه درازه...شاید همین دل خوشی ،که بچه
های خوبی دارم...عشق بر زندگیم حاکمه و همسرم رو عاشقانه دوست دارم، برای
دلم کافی بوده...می دونید تو بازار زندگی من ( لذت نقاشی و شعر
و مطالعه ) رو به حراج گذاشتم ، و با بهای اون، ( لذت نگاه همسرم و شادی و
رشد و بالندگی بچه هام ) رو
خریدم...............................................................................................................................................................................و
این دقیقا همون معامله ای هست که مادرم تو زندگیش انجام داد.... و خیلی از
خانوم های دیگه هم همین طور...به نظر شما اینطور نیست؟ 
*********************************************
«دلم اسیـــــــر عشــق صیـــــــــــــــادشد»
منم مادر منم پابند فرزند منم مادر منم دل داده در بند
ندارم ادعایی بهترینم نمی گویم که بی همتاترینم
نمی گویم که تنها مادرم من نگویم زین و آنها بهترم من
فقط دانم که که پابندم به اولاد اسیری پر ز عشق پاک صیاد
اسیر عطر و بوی بچه هایم اسیر رویش این یاس هایم
منم مادر منم وامانده در راه نمی دانم کجا راه و کجا چاه!
بهر سو بنگرم راهی دراز است که آغوشش به رویم سخت باز است
نمی دانم چرا دنیا چنان است بهای شادمانی ها گران است
درون غم هزاران روز مانی همین باشد بهای شادمانی
اسیرم من اسیر عشق فرزند اسیرم من اسیری مانده در بند
چه آسان می دهم هر چیز را زود جوانی زندگانی می شود دود
در این تنهایی و بی همزبانی تو فریاد دلم را خوب دانی
تو می دانی که من عاشق ترینم ز عشق بچه هایم آتشینم
برایم«مجتبی» و«نجمه» یاسند نباید سایه ها بر یاس تازند
بتابد آفتاب زندگانی به روی یاسهایم جاودانی
خداوندا دلم را می شناسی که هر دم گویدت حمد و سپاسی
کنون دستم به سویت باز بالاست زبان گنگ و نگاهم سخت گویاست
خداوندا نیازم رهنمایی است گره از کار این مشکل گشایی است
